"چو داني و پرسي، سوالت خطاست."من نمي دونم واقعاً هيچ چيز ديگه اي مهمتر از اين موضوع نيست که من بايد براش جواب بدم؟ واقعاً تو زندگي مسئله هاي مهم تر و بزرگ تر و حياتي تر وجود نداره که من (نوعي) بايد اين همه انرژي براي اين موضوع کم اهميت صرف کنم.چرا هيچ کس مثلا نميپرسه: خوب اين همه درس خوندي که چي؟ هدفت از اين همه تلاش چي بوده؟ چرا اين رشته رو انتخاب کردي؟ حالا بعد از حدود 18 سال سوادآموزي! چقدر از اين همه انبار اطلاعات واست کاربرديه؟ درس و تحصيلات عاليه! چي واست داشته؟يا: بعد از اينکه دفاع کردي برنامه زندگي ات چيه؟ ميخواي بري دکتري و همچنان توي اين محيط بدور از واقعيت دانشگاهي بموني، يا ميخواي بري توي اجتماعي که سرشار از واقعيت هاي تلخ و شيرين و پر از روزمرگيهاي دهشتناکه و تو به اندازه 25 سال ازش دور بودي؟ با اين همه تحصيل و سواد اندوزي چه قدر به کمال انساني ات نزديک شدي؟ اصلاً نزديک شدي؟ اصلاً چرا درس خوندي؟ اصلاً اينايي که خوندي و کسب کردي - که بنيانش و پايه هاش تفکرات گاليله و دکارت و کانت و از اين قبيل بودن! - حقيقت داره؟ يا با روح تو سازگاري داره؟ يا تو رو به زور با اون سازگار کردن!؟چرا؟ چطور؟ براي چي؟ ...

به قول يارو گفتني: تو هم تا مي تواني خنده کن / خنده هايت را به ريش بنده کن ;)