"در ادبيات محاوره، گاه فصاحت و بلاغت در عين وجود، لا وجود مي گردد. در اين ادبيات عاميانه عموما صنايع ادبي، کنايه ها، ايهام ها، استعاره ها، تشبيهات، لف و نشرها، و چه و چه و چه همگي در زمان و مکاني غير از آنچه بايد بکار مي روند. البته آنچه مهم است انتقال مفاهيم از طريق همين نوع ادبيات است که هم گوينده و هم شنونده به زيرکي آن را درک مي کنند.اما گاه کلمات و جملات بکار رفته در اين محاوره ها به سخيف ترين شکل ممکن به بيان نظرات گوينده آن مي پردازد. اين نوع اخير بيشتر در جمع هاي دوستانه به ويژه کاربردهاي زيادي يافته است . . ." * از کتاب ما و ادبيات مدرن. نوشته يه آدم بيکار. در دست چاپ