بی کرانه

سال پیش که گل آقا رفت، همان شب اول با اینکه در کنارش بودم، دلم برایش تنگ شد. برای معصومیت اش. حتی اگر نمی توانستی آن را در واگویه خاطرات بزرگ ترها بیابی. خاطراتم پر بود از مهربانی هایش. همچون دیگران. نمی دانم چگونه گل آقای من شد.هر چه بود دیگر همه او را گل آقا می دانستند. او که رفت. خوشا به حالش. بدا به حال ما.

و آقای گل دیگری رفت. امسال در همان حوالی. روز پیش تر که با هم بودیم و از خاطراتش می گفت، خبری نداد. رفتنش را که شنیدم، دلم برایش تنگ شد. برای معصومیت اش. برای خنده هایش. برای مهربانی اش.  آقای گلی بود. او که رفت. خوشا به حالش. بدا به حال ما.