همنوازان حصار
و او بزرگ تر است ...
کمترین تحریری از یک آرزو این است
آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی
در قناری ها نگه کنَ در قفس َ تا نیک دریابی
کز چه در آن تنگناشان باز شادی های شیرین است.
کمترین تصویری از یک زندگانی :
آب ،
نان ،
آواز!
ور فزون تر خواهی از آن
گاهگه پرواز
ور فزون تر خواهی از آن شادی آغاز
ور فزون تر ، باز هم خواهی .... بگویم ، باز؟
آنچنان بر ما به نان و آب ، اینجا تنگ سالی شد
که کسی در فکر آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد
شوق پروازی نخواهد بود .
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی